কফি একাপ হওক বা বিয়েৰৰ গিলাচ হওক, কাষৰ কাৰোবাৰ লগত যেতিয়া আমি পান কৰো তেতিয়া আমাৰ মুখৰ পৰা “চিয়াৰ্ছ” শব্দটো ওলাই অহাটো নিশ্চিত। এইটো আমি সকলোৱে কৰা কামবোৰৰ ভিতৰত এটা আৰু বছৰ বছৰ ধৰি ই এক প্ৰকাৰৰ অভ্যাসত পৰিণত হৈছে। কিন্তু মানুহে কিয় চিয়াৰ কয় আৰু ই কেৱল সামাজিক প্ৰথা নে ইয়াৰ কিবা অৰ্থ আছে? এই বিষয়ে অতি কম সংখ্যক লোকেহে গম পায়। কিন্তু আপুনি জানি আচৰিত হ’ব যে ইয়াৰ আঁৰত চাৰিটা কাৰণ আছে।

টাইমছ অৱ ইণ্ডিয়াৰ এক প্ৰতিবেদন অনুসৰি ‘চিয়াৰ্ছ’ শব্দটোৰ উৎপত্তি হৈছে পুৰণি ফৰাচী শব্দ ‘চিয়েৰে’ৰ পৰা, যাৰ অৰ্থ মুখ বা মূৰ। ১৮ শতিকাৰ শেষৰ ফালে এই শব্দটোক আনন্দ আৰু উৎসাহ প্ৰকাশৰ উপায় হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে। আজিকালি মদ খোৱাৰ আগতে সুখ আৰু শুভেচ্ছা প্ৰকাশ কৰিবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা হয়। বন্ধু-বান্ধৱীৰ সৈতে পাৰ্টি হওক বা পৰিয়ালৰ ৰাতিৰ আহাৰ হওক, ‘চিয়াৰ্ছ’ই প্ৰতিটো অনুষ্ঠানক মজাদাৰ কৰি তোলে। কিন্তু ইয়াৰ আঁৰৰ কাৰণবোৰ কেৱল শুভকামনাতকৈ বহুত বেছি আকৰ্ষণীয়, যিয়ে প্ৰতিটো পানীয়কে বিশেষ কৰি তোলে। সেই বিশেষ কাৰণ কি কি, যিবোৰৰ বিষয়ে আপুনি হয়তো আগতে নাজানে, আমাক জনাওক।

কাৰণ ১ –
আগৰ দিনত বিষ দি হত্যা কৰাটো সাধাৰণ কথা আছিল। মানুহে জোৰেৰে গিলাচ টিপি ‘চিয়াৰ’ চিঞৰিছিল যাতে দুয়োটা গিলাচৰ পানীয় একেলগে মিহলি হৈ যায়। ইয়াৰ ফলত পানীয়টোত কোনো বিষ নাথাকে, কাৰণ দুয়োজনে ইজনে সিজনৰ পানীয় খাব পাৰে। এই পৰম্পৰাই সেই সময়ৰ সজাগতাক প্ৰতিফলিত কৰে, যিটো আজিও জামিংত জীয়াই আছে।

কাৰণ ২ –
: মানুহৰ পাঁচটা ইন্দ্ৰিয় থাকে, য’ত চকু, কাণ, নাক, জিভা আৰু ছাল আদি অন্তৰ্ভুক্ত। এনে পৰিস্থিতিত পানীয়টো চাব পাৰে, স্পৰ্শ কৰিব পাৰে, জিভাৰে সোৱাদ ল’ব পাৰে আৰু গোন্ধ ল’ব পাৰে। কিন্তু পঞ্চম ইন্দ্ৰিয় শ্ৰৱণ ক্ষমতাক জড়িত কৰিবলৈ চিয়াৰ্ছৰ শব্দ প্ৰতিফলিত কৰা হয়। ই প্ৰতিটো পানীয়ক এক ডাঙৰ অভিজ্ঞতালৈ ৰূপান্তৰিত কৰে।