ভগৱান শিৱ আৰু মাতৃ পাৰ্বতী লংকাত বাস কৰালৈকে ৰাৱণক পৰাস্ত কৰাটো কঠিন আছিল। ৰাৱণে ভগৱান শিৱ আৰু মাতৃ পাৰ্বতীক তেওঁৰ তপস্যাৰে সন্তুষ্ট কৰি লংকাত থাকিবলৈ অনুৰোধ জনায়।

‘বৃহদ্ধ্ম পুৰাণ’ত বৰ্ণিত ৰামায়ণ কাহিনী সম্পূৰ্ণৰূপে দেৱী-তন্ত্ৰৰ দ্বাৰা প্ৰভাৱিত। ইয়াৰ ১৮ নং অধ্যায়ত শিৱ-পাৰ্বতীয়ে ৰাৱণৰ সুৰক্ষাৰ বাবে লংকাত বাস কৰিছিল বুলি বৰ্ণনা কৰা হৈছে। ৰাৱণৰ অত্যাচাৰৰ কাহিনী ক’বলৈ দেৱতাসকলে তেওঁৰ ওচৰলৈ গ’ল। তেতিয়া সীতাৰ অপমানত ক্ষুব্ধ হৈ পাৰ্বতীয়ে লংকা এৰি যোৱাৰ কথা ক’লে।

শ্ৰীৰামৰ কাম সম্পন্ন কৰিবলৈ শিৱই হনুমান ৰূপ ধাৰণ কৰিলে, ব্ৰহ্মাই জাম্বৱন ৰূপ ধাৰণ কৰিলে আৰু ধৰ্মই বিভিষণ ৰূপ ধাৰণ কৰিলে। এই পুৰাণৰ ২০ অধ্যায়ত হনুমান শিৱৰ ৰূপ হোৱাৰ প্ৰমাণ দাঙি ধৰা হৈছে।

অশোক বাটিকাত চণ্ডিকা মন্দিৰ দেখি হনুমানজীয়ে নিজকে ভগৱান শিৱ বুলি প্ৰকাশ কৰি দেৱীক লংকা এৰি যাবলৈ অনুৰোধ কৰিলে। হনুমানজীয়ে (শিৱ) তেওঁৰ বিশ্বৰূপ দেখুৱাইছিল য’ত দেৱীয়ে ৰাৱণৰ সৈন্য বিপদত পৰা আৰু শ্ৰীৰামৰ সৈন্য সফল হোৱা দেখিছিল।

এই কাহিনীৰ মূল কথাটো হ’ল যে ঈশ্বৰেও আপোনাৰ কামক অন্যায় বুলি বিবেচনা কৰিলে আপোনাক এৰি যায়। মহাভাৰত উদ্যোগ পৰ্ব ৬৮.৯তো কোৱা হৈছে যে য’ত ধৰ্ম আছে তাতেই ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণ বাস কৰে। ভাগৱত পুৰাণত কোৱা হৈছে যে…

বেদত নিহিত ধৰ্ম সেই ধৰ্মৰ বিপৰীত।

আমি বেদত শুনিছো যে নাৰায়ণ প্ৰত্যক্ষভাৱে স্বজন্ম।

অৰ্থ – যিবোৰ কৰ্ম বেদৰ দ্বাৰা নিৰ্ধাৰিত আৰু পালন কৰাটো বাধ্যতামূলক সেইবোৰ হৈছে ধৰ্ম আৰু যিবোৰ কৰ্ম ইয়াৰ দ্বাৰা নিষিদ্ধ হৈছে সেইবোৰ হৈছে আধৰ্ম। বেদ স্বয়ং ঈশ্বৰৰ ৰূপ। সেইবোৰ হৈছে তেওঁৰ স্বাভাৱিক উশাহ-নিশাহ আৰু আত্ম-আলোকিত জ্ঞান। মনুস্মৃতিতো কোৱা হৈছে

মনুস্মৃতিত কোৱা হৈছে

“বেদ সকলো ধৰ্মৰ মূল।”

অৰ্থ- বেদ সকলো ধৰ্মৰ মূল, ধৰ্মক বেদৰ যোগেদিহে জানিব পাৰি বেদৰ নিয়ম ধৰ্ম বুলি গণ্য কৰা হয়।