শাস্ত্ৰত শিৱলিংগক ভগৱান শিৱৰ প্ৰতীক বুলি গণ্য কৰা হৈছে। সমগ্ৰ বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ শক্তি শিৱলিংগত নিহিত হৈ আছে বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। গতিকে পূজাৰ সময়ত বা পূজাৰ বাহিৰে আন কোনো সময়ত শিৱলিংগ মাটিত খালী ৰাখিব নালাগে। শিৱলিংগ সদায় পৰিষ্কাৰ ঠাইত ৰাখিব লাগে।

পূজাৰ সময়ত মানুহে প্ৰায়ে দীপ জ্বলাই দিয়ে। পূজাৰ সময়ত এই কাম কৰাটো অতি শুভ বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। বাস্তুৰ নিয়ম অনুসৰি পূজাৰ সময়ত লেম্প জ্বলাই মাটিত খালী ৰাখিব নালাগে। লেম্প জ্বলোৱাৰ পিছত তাৰ তলত অক্ষত ৰাখিব লাগে।

সনাতন ধৰ্মত শালীগ্ৰামক পূজাযোগ্য বুলি গণ্য কৰা হয়। শলিগ্ৰাম ভগৱান বিষ্ণুৰ প্ৰতীক। সেয়েহে ভগৱান বিষ্ণুৰ পূজাৰ ক্ষেত্ৰত শালীগ্ৰামক বিশেষ গুৰুত্ব দিয়া হয়। কোৱা হয় যে যি ঘৰত শালীগ্ৰাম স্থাপন কৰা হৈছে তাতেই সুখ আৰু সমৃদ্ধি স্বয়ংক্ৰিয়ভাৱে আহে। কিন্তু মাটিত ৰাখিলে ক্ষতি হ’ব পাৰে। এনে পৰিস্থিতিত শালীগ্ৰাম কেতিয়াও উদং মাটিত ৰাখিব নালাগে।

সনাতন ধৰ্মত শংখৰ বিশেষ তাৎপৰ্য আছে। ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানত শংখ বজোৱাটো অতি শুভ বুলি গণ্য কৰা হয়। পূজাৰ সময়ত প্ৰতিদিনে শংখ বজোৱা ঘৰত দেৱী লক্ষ্মী সদায় বাস কৰে বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। শংখ কেতিয়াও উদং মাটিত ৰাখিব নালাগে বুলি কোৱা হয়। এনে কৰিলে আৰ্থিক লোকচান হ’ব পাৰে।

প্ৰায়ে মানুহে মূৰ্তিটো চাফা কৰাৰ সময়ত মাটিত ৰাখে। মূৰ্তি মাটিত ৰাখি চাফা কৰিব নালাগে। ইয়াৰ লগতে মন্দিৰ চাফা কৰাৰ সময়ত মূৰ্তিটো মাটিত ৰাখিব নালাগে। কোৱা হয় যে এনে কৰিলে ভগৱানক অপমান কৰা হয়, যাৰ ফলত ঘৰৰ শান্তি আৰু সুখ বিঘ্নিত হয়।