গভীৰ নিশালৈকে সাৰ পাই থাকিলে মগজুৰ শক্তি দুৰ্বল হোৱাৰ সম্ভাৱনা বৃদ্ধি পায়। অধ্যয়নত দেখা গৈছে যে যিসকলে গভীৰ নিশালৈকে সাৰ পাই থাকে তেওঁলোকে ধূমপান কৰে আৰু অধিক পৰিমাণে মদ্যপান কৰে।

গভীৰ নিশালৈকে সাৰে থাকিলে মানসিক ক্ষমতা দুৰ্বল হ’ব পাৰে
টোপনিৰ চক্ৰৰ বিৰুদ্ধে কাম কৰিলে মগজুয়ে পৰ্যাপ্ত জিৰণি নাপায়

যদি আপুনি গভীৰ নিশালৈকে সাৰ পাই থাকে, তেন্তে বয়সৰ লগে লগে মগজুৰ ক্ষমতা দুৰ্বল হোৱাৰ আশংকা ৰাতিপুৱা সোনকালে সাৰ পোৱাসকলৰ তুলনাত বেছি। এই দাবী এক অধ্যয়নত কৰা হৈছে। অধ্যয়নটোত কোৱা হৈছে যে এজন ব্যক্তিৰ ‘ক্ৰ’ন’টাইপ’ অৰ্থাৎ তেওঁৰ টোপনি আৰু জাগ্ৰত হোৱাৰ অভ্যাসে দিনটোৰ কোনবোৰ অংশত তেওঁ বেছি সক্ৰিয় হয় সেইটো নিৰ্ধাৰণ কৰে। যিসকলে গভীৰ নিশালৈকে সাৰ পাই থাকে বা সন্ধিয়া অধিক সক্ৰিয় হয় তেওঁলোকৰ দেৰিকৈ টোপনি আৰু সাৰ পোৱাৰ চক্ৰ থাকে, আনহাতে যিসকলে ৰাতিপুৱা সোনকালে সাৰ পায় তেওঁলোকে সোনকালে শুৱে আৰু সোনকালে সাৰ পায়। এই কথা ‘দ্য জাৰ্নেল অৱ প্ৰিভেনচন অৱ এলঝেইমাৰ ডিজিজ’ত প্ৰকাশ পাইছে।

নেদাৰলেণ্ডৰ ইউনিভাৰ্চিটি মেডিকেল চেণ্টাৰ গ্ৰ’নিংগেনৰ গৱেষক আন্না ৱেনজলাৰে কয় যে, “আপুনি ৰাতিপুৱা সোনকালে সাৰ পায় নে গভীৰ নিশালৈকে সাৰে থাকে? আপোনাৰ ক্ৰ’ন’টাইপ সলনি কৰাটো কঠিন, কিন্তু সেই অনুসৰি আপুনি নিজৰ জীৱনশৈলী খাপ খুৱাব পাৰে।” এই অধ্যয়নত প্ৰায় ২৩,৮০০ অংশগ্ৰহণকাৰীয়ে অংশগ্ৰহণ কৰিছিল। ইয়াৰ অধীনত তেওঁলোকৰ মগজুৰ ক্ষমতা ১০ বছৰৰ বাবে বিশ্লেষণ কৰা হৈছিল। এই অধ্যয়নত দেখা গৈছে যে ৰাতি দেৰিকৈ সাৰে থকা লোকৰ মগজুৰ ক্ষমতা হ্ৰাস পোৱাৰ হাৰ ৰাতিপুৱা সাৰ পোৱা লোকতকৈ বেছি।

ৰাতি দেৰিলৈকে সাৰে থকাটো কেনেকৈ বিপদজনক?

ৱেনজলাৰে কয়, “আমাৰ অধ্যয়নত এইটোও দেখা গৈছে যে যিসকল লোকে ৰাতি দেৰিলৈকে সাৰে থাকে তেওঁলোকে অধিক ধূমপান কৰে আৰু অধিক মদ্যপান কৰে আৰু কম শাৰীৰিক কাৰ্য্যকলাপ কৰে। ২৫ শতাংশ মানসিক অক্ষমতাৰ কাৰণ ধূমপান আৰু দুৰ্বল টোপনিৰ বাবে হ’ব পাৰে।” অধ্যয়নটোত এইটোও দেখা গৈছে যে উচ্চ শিক্ষাৰ লোকৰ মানসিক অক্ষমতাৰ হাৰ বেছি আৰু ইয়াৰ কাৰণ হ’ব পাৰে পৰ্যাপ্ত আৰু ভাল টোপনিৰ অভাৱ।

মগজুৱে পৰ্যাপ্ত জিৰণি নাপায়

তেওঁ কয় যে এইসকল বেছিভাগেই ৰাতিপুৱাই কামলৈ যাবলগীয়া হয়, যাৰ বাবে তেওঁলোকে কম টোপনি যায় আৰু মগজুৱে পৰ্যাপ্ত জিৰণি নাপায়। তেওঁ কয় যে বয়সৰ লগে লগে মানুহৰ টোপনিৰ চক্ৰ সলনি হয়। ৱেনজলাৰে কয়, “শৈশৱত সকলো শিশুৱে ৰাতিপুৱা সোনকালে সাৰ পায়। কৈশোৰ কালত গভীৰ নিশালৈকে সাৰ পায় আৰু ২০ বছৰ বয়সৰ পিছত এই চক্ৰটো লাহে লাহে ৰাতিপুৱালৈ ঘূৰি আহিবলৈ আৰম্ভ কৰে আৰু ৪০ বছৰ বয়সত বেছিভাগ মানুহেই পুনৰ সোনকালে উঠিবলৈ আৰম্ভ কৰে।”

কিয় কিছু লোকৰ সোনকালে টোপনি নাহে?

অৱশ্যে ৱেনজলাৰে এইটোও কয় যে এই পৰিৱৰ্তন সকলোৰে ক্ষেত্ৰত নহয়। তেওঁ পৰামৰ্শ দিয়ে যে যিমান পাৰি শৰীৰৰ টোপনিৰ চক্ৰৰ বিৰুদ্ধে কাম কৰাৰ পৰা বিৰত থাকিব লাগে। তেওঁ কয়, “আপুনি সোনকালে শুবলৈ চেষ্টা কৰিব পাৰে, কিন্তু যদি শৰীৰে মেলাটনিন (টোপনি প্ৰৰোচক হৰম’ন) উৎপাদন কৰা নাই, তেন্তে টোপনি নাহে, অৰ্থাৎ শৰীৰে এতিয়াই শুব নিবিচাৰে। ৱেনজলাৰে লগতে কয়, “যদি কোনো ব্যক্তিয়ে নিজৰ টোপনিৰ চক্ৰৰ বিপৰীতে কাম কৰিবলগীয়া হয়, তেন্তে মগজুৱে পৰ্যাপ্ত জিৰণি নাপায় আৰু ব্যক্তিজনে বেয়া অভ্যাস গ্ৰহণ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে। দেৰিলৈকে সাৰে থকা লোকসকলক ৰাতিপুৱাতকৈ অলপ পিছত কাম আৰম্ভ কৰিবলৈ দিয়া উচিত।”