হিন্দু ধৰ্মত যিকোনো বস্তুৰ লেনদেন সম্পৰ্কে নিয়ম নিৰ্ধাৰণ কৰা হৈছে, যিবোৰ মানি চলাটো প্ৰয়োজনীয়। কাৰোবাক উপহাৰ দিয়াৰ কথা আহিলে আমি বহুত ভাবিবলৈ আৰম্ভ কৰোঁ যে কি বস্তু উপহাৰ হিচাপে দিব লাগে।
উপহাৰৰ বাবে বহুতো ধাৰণা আৰু বিকল্প পাব, কিন্তু উপহাৰ হিচাপে কিছুমান কথা পৰিহাৰ কৰা উচিত বুলি শাস্ত্ৰত উল্লেখ আছে। কাৰণ জানি বা অজানিতে দিয়া ভুল কথাবোৰে আপোনাৰ সম্পৰ্কত প্ৰভাৱ পেলাব পাৰে আৰু সম্পৰ্কটো বিনষ্ট হ’ব পাৰে। গতিকে উপহাৰটো ভালদৰে বিবেচনা কৰিহে বাছনি কৰিব লাগে।
কোৱা হয় যে কেতিয়াও ৰুমাল উপহাৰ হিচাপে দিয়া উচিত নহয়। গতিকে আমি যেতিয়াই কাৰোবাক ৰুমাল উপহাৰ দিওঁ তেতিয়াই ঘৰৰ বয়োজ্যেষ্ঠ বা আইতা সকলে প্ৰায়ে অস্বীকাৰ কৰে। জ্যোতিষত কোৱা হয় যে ৰুমাল উপহাৰ দিব নালাগে।

ৰুমাল উপহাৰ দি কি হয়?

ৰুমাল উপহাৰ দিলে সম্পৰ্ক নষ্ট হয় বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। জ্যোতিষ শাস্ত্ৰ অনুসৰি উপহাৰ হিচাপে ৰুমালখন গ্ৰহণ কৰা ব্যক্তিজনৰ মনত এক হতাশাৰ অনুভূতিৰ সৃষ্টি হয়। ইয়াৰ লগতে মহাভাৰত পুথি, দেৱ-দেৱীৰ মূৰ্তি, সুগন্ধি, ঘড়ী, জোতা-চপ্পল, মোনা, পানীৰ ফোয়াৰা আদি বস্তুও উপহাৰ দিয়াটোও শুভ বুলি গণ্য কৰা নহয়।